Oorspronkelijk gepubliceerd door Jasper Langedijk op 15 juni 2016.
De dagen die ik weer aan mijn ‘gewone baan’ heb kunnen besteden waren net zo hard nodig als dat ik er niet op zat te wachten (je kunt niet ongestraft vier weken lang drie dagen in de week afwezig zijn). Er viel dus het nodige puin te ruimen, collegiale vriendschappen te repareren en het nodige te filmen en monteren op de standaard van ‘bedrijfsfilms zoals ik die al maakte’. Dat ‘zoals ik die al maakte’ is natuurlijk iets wonderlijks, want ik ben nu eigenlijk iemand anders. Iemand die bedrijfsfilms anders maakt. Veel van de opgedane kennis en inzichten vindt rechtstreeks z’n weg naar mijn lopende projecten. Dus ineens ben ik minder gaan filmen (niet sproeien), maar met een grotere shotgrootte-variatie. Maar het werd flink tijd om weer naar het Camera College in Bergen op Zoom te gaan… Ik heb tussen het examen en vandaag overigens nog een praktijkopdracht gedaan en mijn cijfers voor theorie en praktijk binnen gekregen. Die opdracht is zeker leuk om hier nog uitgebreider te verslaan en tonen, maar het ontbreekt met even aan tijd om dat nu mee te pakken. De cijfers kan ik echter wel weergeven, zeker omdat het geen onvoldoendes betreft: voor theorie een 6,2 en voor praktijk een 7. Ik had het zelf andersom verwacht (bij praktijk lukte niet alles wat ik probeerde en dat gaf me het gevoel dat het een soort van mislukt was; kennelijk was wat ik wél voor elkaar kreeg gelukkig goed voor een 7).
Ik was een half uur te vroeg, ondanks mijn koffiepauze bij de Starbucks-in-pompstation op de A58. Misschien zegt dat iets over hoe graag ik verder wilde. Het nieuwe pand is een fantastisch gebouw, gemaakt van de bakstenen van de oude middeleeuwse stadswal. Grappig: in volgens mij 19e eeuw gerecyclede stenen uit de 15e eeuw. Ik noem het een duurzaamheidsproject. Er heeft één en ander in het gebouw gezeten, maar de belangrijkste bewoners waren een bierbrouwer en daarna de 3ES (kennen we die nog? ik wel). Op zich niet echt chronologisch, want ik dronk éérst vaak 3ES… Vlak voor het Camera College (rechts) en Camuse (links) er in kwamen, zat er een kozijnenbedrijf. Daardoor is een stukje tuin versierd met een prachtig stuk muur met daarin een glazen schuifdeur in metalen kozijn. Ik voelde me meteen thuis, want het was hetzelfde (soort) kozijn wat in mijn ouderlijk huis in de achtergevel zat. Ik zal morgen een foto maken, hoe irrelevant deze alinea ook mag zijn. In de nieuwe leslokalen trof ik de vertrouwde hoofddocent, Maurice. Nog even wachten op mijn nieuwe klasgenote, en we gingen weer los.
De eerste les Montage was net als bij de eerste lessen Camera vooral theorie. Dat is ook wel logisch, want zonder die voorkennis snap je mogelijk niets van allerlei te maken keuzes en opties vooraf. Die informatie was wel vrijwel allemaal minder uitgebreide herhaling van het ‘recorder’ deel van de cameralessen (codec: resolutie, sampleresolutie, enz.). Uiteraard kreeg ik een paar vragen (“dat weet jij al Jasper, wat was het ook al weer?”). Black-out, kwijldraad. Dat een keer of vier. (Voorbeeld: pixel? komt van picture-element…)
De les ging nog niet genoeg de diepte of de praktijk in om mijn standaard terugkerende vragen echt mee van antwoorden te voorzien, maar ik probeer het toch even:
Wat kan ik (direct) met wat ik vandaag geleerd heb?
Als ik een computer zou aanschaffen om een montagecomputer/workstation in te richten, dan weet ik wat ik ongeveer (en vooral wat minimaal) nodig is om er goed op te kunnen monteren op een stevig NLE (Non-Lineair Editsysteem, ofwel een montageprogramma). Belangrijkste inzicht daarin in dat er een grafische kaart met GPU (eigen rekenchip die hard kan werken voor strikt de video, terwijl de processor van de computer dan beschikbaar blijft voor het reguliere werk) en eigen geheugen in een computer kan worden geplaatst of zelfs bijgeplaatst (dus 2 videokaarten in één computer). Maar dat wist ik al: mijn vorige en mijn huidige montagelaptops voor werk (dayjob) hebben allebei op mijn eigen verzoek zo’n tweede NVIDIA kaart ingebouwd gekregen. Verder is hardeschijf datarate (snelheid van gegevens er naartoe/vanaf lezen/schrijven) de grootste bottleneck. Als je een goede moderne krachtpatser computer samenstelt heb je al snel voldoende processorkracht en werkgeheugen, maar de snelheid en hoeveelheid van de data in de computer waarmee je HD video in een NLE realtime een stukje kan afkijken, is al snel te veel voor wat de harddisk aankan. Zeker als er een paar lagen video over elkaar heen liggen in de tijdlijn (niet ongebruikelijk). Om dat goed werkend te maken heb je verschillende harde schijven nodig die zich als één gedragen. Maar omdat het er meerdere zijn en omdat de data op verschillende schijven wordt weggezet, benut je meerdere snelheden van de disks tegelijk. (Dit gaat over RAID, wat een volkomen bekend verhaal is voor iemand die ook in de ICT zijn brood verdiend heeft… zoals ik.)
Wat vond ik het moeilijkst?
Van iets moeilijks was nog niet echt sprake. Afgezien van het gezichtsverlies van een paar black-outs incasseren…
Leukste, interessantse of meest nuttige?
Kennismaking met Avid Media Composer. Ik had de trail versie (de volledige gratis probeerversie) al op mijn laptop geïnstalleerd en hem een paar dagen terug al eens opgestart. Veel herkenbare elementen, uiteraard. Maar simpele dingen zoals ‘hoe zet ik even snel een filmpje in de tijdlijn’ bleek al niet meteen te lukken (had een bin moeten maken en daarin een clip moeten importeren, denk ik nu). Dus de eerste schreden in de interface van dit programma vond ik zeker het leukste. Morgen meer daarvan, haha!
